Thursday, December 5, 2013

නීල නිලඹර { 03 කොටස }



“අර අක්කලා කට්ටිය ඔයා දිහා බලන්නෙ විහඟි”

විහඟිනීගේ නව මිතුරියක වූ ගයානි පැවසුවාය. ඔවුන් දෙස බැලූවද විහඟිනී, එය එතරම් ගනණකට නොගත්තීය.

“විහා, ඔයාට කතාකරනවා”

මිතුරියගේ හඬින් යළිත් එදෙස බැලූ ඇයට වැඩිමල් සිසුවියක් අත වැනුවාය. මිතුරියන් තැතිගත් දෑසින් බලා සිටියදී පංති කාමරයේ දොරටුව අභියසින් ඈත් වූ ඇගේ සිතෙහි නම් කිසිදු බියක් නොවුණි. වැඩිමල් සිසුවියන්ගේ මුහුණු දෙස පිළිවෙලින් බැලූ ඈ සිනහවක් නෝ නොඋපදවාගෙනම ඔවුන් එදිරිපිට වූවාය.

“නම මොකක්ද?”

“විහඟිනී. විහඟිනී හංසනා උඩුනුවර”

සිසුවියකගේ පැනයකට ඇගේ මුහුණ දෙස බලාගෙනම පිළිතුරු දුන් ඈ යළිදු වතාවක් ඔවුන් සියළුදෙනා දෙසම බැලුවාය. එතැන වූයේ සත් දෙනෙකි.

“කොහේද ඉස්කෝලෙ ගියේ?”

තම මිතුරියගේ ඉඟිය නොදැකි කළින් විමසූ යුවතිය නැවතත් විමසන්නට වූවාය. විහඟිනී, ඇගේ පාසලේ නම පැවසුවාය.

“නදීශා, ගමගේ සර් මේ පැත්තට එනවා”

“ඔයා යන්න ක්ලාස් එකට. හෙට එනකොට චොක්ලට් එකක් ගේන්න”

එසේ පැවසූ ඔවුන් ඇයව මුදාහැර යන්නට ගියෝය.

විවෙක කාලයෙන් පසුව, පාසල නිමවන්නට ආසන්නව තිබූ කාලපරිච්චේදයකදී යළිත් විහඟිනීලාගේ පංතියෙහි ගුරුවරයෙකු නොමැති විය. සිසු සිසුවියන් කිහිප දෙනෙකුට වැඩිමල් සිසුන්ගේ අණ පරිදි පංති කාමරයෙන් පිටවන්නට සිදුවිය. ඔවුන් අතරට කේශිලාද අයත් විය.

“ආ කට්ටිය මේ මල එක එක්කෙනාගෙ ඔලුවෙ ගහගෙන අනික් අයට පාස් කරන්න”

වැඩිමල් සිසුවෙකු සමග පැමිණි විහඟිනීලාගේ සමවයස්, එම පාසලේ පැරණි සිසුන් කිහිප දෙනෙක් ඔවුන් ඉදිරිපිට අසුන්ගත්තෝය. ඔවුන් කී පරිදි ඇතැමුන්ට ගීත ගයන්නට සිදුවිය. විහඟිනීගේ වාරයද පැමිණුණි.

“ඔයාගෙ නම මොකක්ද්?

පැමිණ සිටි දහතුන වසර සිසුවා විහඟිනී දෙසට හැරුණේය.

“විහඟිනී”

ඇය කෙටිව පිළිතුරු සැපයුවාය.

විහඟිනී…. ම්.. ඉගිලෙන්න පුළුවන්ද”

පිළිතුරක් බලාපොරොත්තු නොවූ ඔහු තෙවන පැනයටද යොමුවුණේය. පිරිමි ළමුන්ගේ විසුළු නැගෙන්නට විය.

“උඩුනුවර ..?

අඩමානයට මෙන් ඇසීය.

“ඔව්”

ඔහු බැරෑරුම් මුහුණකින් ඇය දෙස බැලුවේ, ඇයව පසෙකට කර අනෙකාට ගීයක් ගයන්නට කීවේය.

“කව්ද බං?

එතැනට පැමිණි ඔහුගේ මිතුරෙකු පහත් ඬින් විමසුවත් තියුණු ඇහුම්කන්දීමකින් හුන් විහඟිනීගෙන් එය සඟවන්නට නොහැකි විය.

“උඩුනුවර වලව්වේ”

මිතුරාටද වඩා පහත් හඬින් නිම්සර කියනුද ඇයට ඇසිණි.


                                                   *         *        *        *



“මහන්සිද චූටි මැණිකේ? බස් එකේ සෙනගද? රැග් කළාද අපෙ මැණිකෙටත්?

“සෙනග සෝම අම්මේ, හරි මහන්සියි”

පාවහන් ගලවා අතට ගත් වලව්වේ චූටි මණිකේ පඩිපෙළ නගින්නට වූවාය.

“අම්ම - අප්පච්චි කෝ සෝමඅම්මේ?

ඇය පඩිපෙළ නගිමින්ම ඇසුවේ ඔවුන් පෙනෙන්නට නොසිටි නිසාවෙනි.

“පහළ ළිඳට ගියා චූටි මැණිකේ. චූටි මැණිකෙත් නාගෙන බත් කන්ට එන්ට”

වලව්ව තුළ සියළු පහසුකම් වූ නමුත් සොබාදහමට ඇලුම් කළ උඩුනුවර හාමුත්, මැණිකෙත් බොහෝවිට පාසැල් නිම වී ආපසු පහළ වූ ළිඳට නාන්නට යෑමට හුරු වී සිටියහ. ව්හඟිනීද ඊට කැමැත්තක් දැක් වූ නමුත් ගතේ විඩාවත් සිතේ වූ නොසන්සුන්බවත් හේතුවෙන් මෙදින නම් ඇය වෙත නොගියාය.

7 comments:

  1. හ්ම්ම්, බලමු හෙට ඉස්කෝලේ ගියා ම මොකද වෙන්නෙ කියලා!

    ReplyDelete
  2. හරිම අපුරුයි.. ඉකමනට අනිත් එකත් දාන්න. .හරිම ආස හිතෙන කතාවක්...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ස්තූතියි මොනරි. ඉක්මනටම..

      Delete
  3. ගොඩක් ලස්සන කතාවක් අනූ...... සුපිරි....

    ReplyDelete
  4. ගොඩක් ලස්සන කතාවක් අනූ...... සුපිරි....

    ReplyDelete